تعداد سیگار کشیدن در جمعیت عمومی رو به کاهش است. با این حال، تعداد افراد مبتلا به مسائل مربوط به سلامت روان که سیگار می کشیدند همچنان بالا است.

مطالعه اخیر به بررسی رویکرد دست اندر کاران مراقبت های روانی به پرداختن به سیگار کشیدن با بیماران خود و موانع آنها آمده تا در برابر.

36 MHP در گروه های متمرکزی شرکت کردند که به تجربیات پرداختن به سیگار با بیماران روانی نگاه می کردند.

تم های زیر در تجزیه و تحلیل شناسایی شدند:

• قابلیت های روانی: با وجود تکمیل اجباری بسیاری از نمایندگان مجلس، بسیاری از نمایندگان مجلس نمی توانستند محتوای این آموزش را به یاد بیاورند و دانش در مورد روش های جایگزین برای پرداختن به سیگار کشیدن با بیماران ضعیف بود.
• فرصت فیزیکی: بحث در مورد سیگار کشیدن تمایل به بیمار منجر شود و اگر پزشکان احساس می کنند که زمان. اکثريت ام اچ پی که در جامعه کار مي کنند در مورد چالش حمايت از بيماران برای توقف دخانیات در جامعه ای که تنباکو به آسانی در دسترس است اظهار نظر کردند
• فرصت اجتماعی: MHP در مورد از دست دادن فعالیت مشترک بین کارکنان و بیمار بحث کرد. آنها آن را ایجاد فرهنگ پنهان کاری و پلیس توصیف کرد.
• انگیزه خودکار: Many معتقد بود که بیماران روانی فاقد انگیزه برای متوقف کردن به عنوان تنباکو به عنوان یکی از لذت های چند در زندگی خود در نظر گرفته شد. بسیاری از بیماران احساس کردند که این مسئولیت تیم های بهداشت روانی نیست که به آنها کمک کنند سیگار را ترک کنند.
• انگیزه بازتابی: برخی از MHP اظهار نظر کرد که پرداختن به عادات سیگار کشیدن با بیمار در مقایسه با برخی از مسائل دیگر آنها با حمایت از اولویت بالا نیست. بی تمایلی برای MHP برای شروع 'پلیس' رفتار سیگار کشیدن وجود دارد.

به طور کلی باید ارتباط بیشتری در مورد مزایای روش های کاهش آسیب سیگار کشیدن وجود دارد, فرایندهای ارجاع بهتر و signposting به متخصصان و ترکیب ترک سیگار را به مداخلات دیگر.